Yirmi iki yıl güvenmek

Koltuklardan birine oturdum, “Dinliyorum,” dedim.

Başını önüne eğdi.
“Son birkaç aydır sana karşı uzaklaştığımı fark ettiğini biliyorum. Ve yalan söylemeyeceğim. Evet, hayatımda başka biri oldu.”

Bu cümle… İşte o an, nefesim kesildi. Kalbim paramparça oldu. Ellerim buz gibi oldu ama ağlamadım. O an ağlamadım.

“Eşimdin sen,” dedim sadece. “Birlikte büyüdük biz. Çocuklarımızı büyüttük, acılarımızı paylaştık. Nasıl oldu bu?”
Anlattı. O kadının kim olduğunu, nasıl tanıştıklarını, nasıl başta sadece bir arkadaşlık gibi başladığını… Ama sonrasında duygularının değiştiğini.

“Ben seni hâlâ seviyorum ama… farklı bir şekilde,” dedi.

Ne garipti. Bir yandan öfkelenmek, onu orada terk etmek istiyordum. Ama diğer yandan… hayır, başka bir şey vardı içimde.