“Çocuklarınızı alın ve hemen bu evden çıkın. Hemen. Çabuk…” ?? Devamı ilk yorumda ??

Kocam her zaman klimaya yaklaşmamı yasaklamıştı, ama bir gün o iş seyahatindeyken bozuldu: Tamirci çağırmak zorunda kaldım, tamirci kasayı açtı, içine baktı ve dehşet içinde şöyle dedi: “Çocuklarını al ve hemen bu evden çık…” ����

Kocam sık sık iş seyahatlerine çıkardı. Haftalarca, bazen bana haber bile vermeden giderdi. Daire ağır, boğucu bir sessizlikle doluydu ve aklımda sürekli sadece onun katı kuralları yankılanıyordu. Bunlardan biri de – asla tamirci çağırmamak, özellikle klima için, ve asla kendim tamir etmeye çalışmamak. Ne sorsam da, her zaman aynı şekilde cevap verirdi: “Dokunma. Ben tamir ederim.”

Viktor tekrar gittiğinde ve gümüş SUV'si köşeyi dönüp gözden kaybolduğunda, ilk kez rahatladım.

Ama aniden klima gıcırdadı, gümledi ve tamamen kapandı. O hafta beşinci kezdi. Kocam tamir etmeye devam etti, ama yine de bozuldu.

Oda birdenbire boğucu bir sıcaklığa büründü. Çocuklar yerde yatıyordu – uyuşuk, uykulu, yüzleri parıldıyordu.

Viktor'u aradım. Hemen açmadı. Arka planda sesler duyuyordum, bir kadının kahkahası… ve bir çocuğun sesi.

“Klima yine bozuldu, tamirci çağırıyorum, sen nasıl tamir edeceğini bilmiyorsun,” dedim.

“Sakın!” diye sertçe bağırdı. “Tamirci yok. Kimsenin eve girmesine izin verilmiyor. Ben öyle söyledim!”

Telefon o kadar aniden kesildi ki, kasıtlıymış gibi geldi.

Bir dakika durdum, sonra yine de uygulamayı açıp bir tamirci çağırdım. Bir saat sonra, elinde alet çantası olan bir adam kapı zilini çaldı.

Üniteyi inceledi, bir merdiven kurdu, yukarı çıktı ve klimanın kapağını dikkatlice çıkardı.

Ve sonra ifadesi değişti. Gözleri sertleşti, gerginleşti. Sanki asla görmemesi gereken bir şey görmüş gibiydi.

“Hanımefendi, bu klimaya daha önce kimse dokundu mu?” diye sordu.

“Evet, kocam. Birçok kez. Neredeyse her gün bozuluyor.”

“Çocuklarınız nerede?” diye sordu sessizce ama sert bir şekilde.

“Mutfakta… Bir sorun mu var?”

Alet çantasından bir solunum maskesi çıkardı, tehlikeli bir işe hazırlanıyormuş gibi taktı ve ancak o zaman bana baktı. Gözlerinde panik vardı.

“Çocuklarınızı alın ve hemen bu evden çıkın. Hemen. Çabuk…” ����

Devamı ilk yorumda ����