Vefat eden eşimin ceketi
Merhum eşimin ceketini donmakta olan evsiz bir adama verdim; bir hafta sonra telefonuma gelen bir mesaj her şeyi değiştirdi.
Aralık başıydı; insanın kemiklerine işleyen ve bir türlü geçmeyen bir soğuk vardı.
Bir marketin üstündeki küçük bir apartmanda yaşıyorum. Şık değil ama her yere yakın. Eşim vefat ettikten sonra, rahatlıktan çok kolaylık önemli hâle geldi. On yaşında bir oğlum ve sekiz yaşında bir kızım var; ikisini de tek başıma büyütüyorum.
O öğleden sonra, bir poşet portakal ve bir kutu sütle eve dönerken, girişin yakınındaki tuğla duvara yaslanmış bir adam fark ettim.
Başında şapka yoktu. Elleri kollarının altında, ısınmaya çalışıyordu. Dizinin yanında kartondan bir tabela duruyordu.
“Evsizim. Her yardım değerlidir.”
Yavaşladım.
Yorgun ama uyanık bir şekilde bana baktı.
“Hanımefendi,” dedi sessizce. “Rahatsız ettiğim için özür dilerim. Bugün hava çok soğuk.”
Ne diyeceğimi bilemeden başımı salladım.
“Sadece haftayı atlatmaya çalışıyorum,” diye ekledi.
Kendime yürümeye devam etmem gerektiğini söyledim. Akşam yemeği yapılacaktı. Ödevler kontrol edilecekti.
Sonra fark ettim… Üzerinde ceket yoktu. Sadece ince bir kazak vardı. Aralık ayı için tamamen yanlıştı.
“Burada bekleyin,” dedim.
Yukarı çıktığımda daire sessizdi. Oğlum hâlâ bir arkadaşındaydı. Kızım, onu okuldan alan annemleydi. Koridorda durup palto askısına baktım.
Rahmetli kocamın ceketi hâlâ oradaydı. Ağırdı. Sıcaktı.
Aldım.
Aşağı indim ve adamın yanına bıraktım.
“Temiz,” dedim. “Ve sıcak.”
Almadan önce tereddüt etti.
“Teşekkür ederim,” dedi, sesi titreyerek.
Markete geri döndüm. Ona çorba, ekmek ve bir fincan çay aldım. Uzattığımda bu kez konuşamadı ama başını salladı.
O gece kendime doğru olanı yaptığımı söyledim.
Ama bir hafta sonra, telefonum titreşti.
Ekranda tanımadığım bir numaradan gelen mesaj duruyordu.
Mesajın başlığı şöyleydi:
“Marketin önündeki olayla ilgili.”
Telefonum titreştiğinde mutfaktaydım. Akşam yemeği için mercimek çorbası kaynıyordu. Kızım masada resim yapıyor, oğlum odasında matematik ödevine söyleniyordu. Hayat, her zamanki gibi küçük sesler ve yapılacaklar listesiyle ilerliyordu.
Ekrana baktım.
Tanımadığım bir numara.
Mesaj kısa ve resmiydi:
“Marketin önündeki olayla ilgili sizinle iletişime geçmemiz gerekiyor.”
Kalbim bir an duracak gibi oldu. Elimdeki kepçeyi tezgâha bıraktım. İlk düşüncem çocuklar oldu. Sonra o adam. Sonra ceket.
“Olay” kelimesi kafamda yankılandı. Ne olayı?
Yanıt yazmadım. Bir süre sadece ekrana baktım. Parmaklarım titriyordu ama nedenini tam olarak bilmiyordum. Suçluluk değildi. Korku da değildi. Daha çok… bilmediğim bir şeyin kapıyı çalması gibiydi.
Mesajı görmezden gelip yemeğe döndüm. O akşam çocuklara her zamankinden daha fazla sarıldım. Kızım nedenini sorduğunda “canım öyle istedi” dedim. Kendime bile doğru düzgün açıklayamadığım bir huzursuzluk vardı içimde.
O gece uyuyamadım.
Yatağa uzandığımda, eşimin ceketi gözümün önüne geldi. Askıda duruşu. Onu alırken hissettiğim o kısa tereddüt. Sanki sadece bir giysi değil de, geçmişimden bir parça veriyormuşum gibi.
Ama pişman değildim.
Ertesi sabah mesajı atan numara tekrar yazdı. Bu kez daha açıktı:
“Market yönetimi adına yazıyorum. Dünkü kamera kayıtlarıyla ilgili birkaç sorumuz olacak. Uygun olduğunuzda görüşebilir miyiz?”
Kamera kayıtları.
İçimdeki düğüm biraz gevşedi ama tamamen çözülmedi. “Tabii” yazdım. “Bugün öğleden sonra uygunum.devamı..
Aralık başıydı; insanın kemiklerine işleyen ve bir türlü geçmeyen bir soğuk vardı.
Bir marketin üstündeki küçük bir apartmanda yaşıyorum. Şık değil ama her yere yakın. Eşim vefat ettikten sonra, rahatlıktan çok kolaylık önemli hâle geldi. On yaşında bir oğlum ve sekiz yaşında bir kızım var; ikisini de tek başıma büyütüyorum.
O öğleden sonra, bir poşet portakal ve bir kutu sütle eve dönerken, girişin yakınındaki tuğla duvara yaslanmış bir adam fark ettim.
Başında şapka yoktu. Elleri kollarının altında, ısınmaya çalışıyordu. Dizinin yanında kartondan bir tabela duruyordu.
“Evsizim. Her yardım değerlidir.”
Yavaşladım.
Yorgun ama uyanık bir şekilde bana baktı.
“Hanımefendi,” dedi sessizce. “Rahatsız ettiğim için özür dilerim. Bugün hava çok soğuk.”
Ne diyeceğimi bilemeden başımı salladım.
“Sadece haftayı atlatmaya çalışıyorum,” diye ekledi.
Kendime yürümeye devam etmem gerektiğini söyledim. Akşam yemeği yapılacaktı. Ödevler kontrol edilecekti.
Sonra fark ettim… Üzerinde ceket yoktu. Sadece ince bir kazak vardı. Aralık ayı için tamamen yanlıştı.
“Burada bekleyin,” dedim.
Yukarı çıktığımda daire sessizdi. Oğlum hâlâ bir arkadaşındaydı. Kızım, onu okuldan alan annemleydi. Koridorda durup palto askısına baktım.
Rahmetli kocamın ceketi hâlâ oradaydı. Ağırdı. Sıcaktı.
Aldım.
Aşağı indim ve adamın yanına bıraktım.
“Temiz,” dedim. “Ve sıcak.”
Almadan önce tereddüt etti.
“Teşekkür ederim,” dedi, sesi titreyerek.
Markete geri döndüm. Ona çorba, ekmek ve bir fincan çay aldım. Uzattığımda bu kez konuşamadı ama başını salladı.
O gece kendime doğru olanı yaptığımı söyledim.
Ama bir hafta sonra, telefonum titreşti.
Ekranda tanımadığım bir numaradan gelen mesaj duruyordu.
Mesajın başlığı şöyleydi:
“Marketin önündeki olayla ilgili.”
Telefonum titreştiğinde mutfaktaydım. Akşam yemeği için mercimek çorbası kaynıyordu. Kızım masada resim yapıyor, oğlum odasında matematik ödevine söyleniyordu. Hayat, her zamanki gibi küçük sesler ve yapılacaklar listesiyle ilerliyordu.
Ekrana baktım.
Tanımadığım bir numara.
Mesaj kısa ve resmiydi:
“Marketin önündeki olayla ilgili sizinle iletişime geçmemiz gerekiyor.”
Kalbim bir an duracak gibi oldu. Elimdeki kepçeyi tezgâha bıraktım. İlk düşüncem çocuklar oldu. Sonra o adam. Sonra ceket.
“Olay” kelimesi kafamda yankılandı. Ne olayı?
Yanıt yazmadım. Bir süre sadece ekrana baktım. Parmaklarım titriyordu ama nedenini tam olarak bilmiyordum. Suçluluk değildi. Korku da değildi. Daha çok… bilmediğim bir şeyin kapıyı çalması gibiydi.
Mesajı görmezden gelip yemeğe döndüm. O akşam çocuklara her zamankinden daha fazla sarıldım. Kızım nedenini sorduğunda “canım öyle istedi” dedim. Kendime bile doğru düzgün açıklayamadığım bir huzursuzluk vardı içimde.
O gece uyuyamadım.
Yatağa uzandığımda, eşimin ceketi gözümün önüne geldi. Askıda duruşu. Onu alırken hissettiğim o kısa tereddüt. Sanki sadece bir giysi değil de, geçmişimden bir parça veriyormuşum gibi.
Ama pişman değildim.
Ertesi sabah mesajı atan numara tekrar yazdı. Bu kez daha açıktı:
“Market yönetimi adına yazıyorum. Dünkü kamera kayıtlarıyla ilgili birkaç sorumuz olacak. Uygun olduğunuzda görüşebilir miyiz?”
Kamera kayıtları.
İçimdeki düğüm biraz gevşedi ama tamamen çözülmedi. “Tabii” yazdım. “Bugün öğleden sonra uygunum.devamı..
Reklamlar
