Kayınpederimin sırtında garip mavi lekeler fark ettim,

Ama sesi gergindi. Açıkça sinirliydi. Elleri titriyordu. Doktora götürmeyi teklif ettiğimde, sertçe cevap verdi:

Kendiliğinden geçer. Kimseye ihtiyacımız yok. Endişelenme.

Ama unutamadım. Ve sadece birkaç gün sonra gerçek ortaya çıktı — beklediğimden çok daha tuhaf.

O gece mutfağa su almaya gittim. Yatak odalarının yanından geçerken sesler duydum.

— Lütfen… acıyor… dur, bırak beni… — diye neredeyse yalvarır bir şekilde söylüyordu kayınpederim.