Karıma her baktığımda

Bir adım geri çekildim. “Bu bir kabus olmalı,” diye düşündüm. Ama değildi. Gerçekti. O an, beynim bana oyun oynar gibi her şeyi yavaşlatıyordu. Zaman ağırlaştı, nefes almak zorlaştı. Ama sonra bir şey oldu. Öfke mi desem, hayır. Daha çok bir karar verme anı gibiydi. Kollarımı iki yana açtım, derin bir nefes aldım.
“Benim için bitmiştir,” dedim, sanki sadece kendim duyacakmış gibi. Sesi soğuk ve sert çıkmıştı, beklemediğim bir şekilde. O an bir daha hiçbir şeyin aynı olmayacağını biliyordum. Arkamı döndüm ve ağır adımlarla kapıya doğru yürüdüm. Ne o konuştu, ne de ben geri döndüm. Sadece kapıyı çektim ve evden çıktım.
O anın ardından ne yaşadığımı, nereye gittiğimi tam hatırlamıyorum. Sadece bir dönüm noktasıydı. Hayatım ikiye bölündü. O kapıdan çıkmadan önce ve sonra.