Karıma her baktığımda

Karım, başka bir adamla… O an, zaman durmuş gibiydi. Sanki bir rüyanın içindeydim, ama çoktan kabusa dönüşmüştü. Yatakta, birbirlerine sarılmış haldeydiler. Gözlerinde o kadar büyük bir şaşkınlık vardı ki, sanki bu olanları ben uyduruyormuşum gibi. O an, etrafımdaki her şey sessizleşti. Kalp atışlarımın uğultusu kulaklarımı doldurdu.
Gözlerim bir an o adama kaydı. Kim olduğunu bilmiyordum. Tanımadığım biriydi. Ama onun yüzündeki korkuyu asla unutmam. Gözlerindeki o tedirginlik, adeta bir av gibi hissettiğini belli ediyordu. Ama ona bakarken içimde hiçbir şey hissetmedim. Ne öfke, ne kıskançlık. Sadece büyük bir boşluk… Sanki bir anda hayatımda bildiğim her şey anlamını yitirmişti.
Karımın gözlerindeki o suçluluk… Ağzını açtı, bir şey söylemeye çalıştı. Belki de bir açıklama bekliyordum o an. Ama hiçbir şey diyemedi. Sadece bakıştık. Odaya yayılan o sessizlik, söylenebilecek tüm kelimelerden daha ağırdı. Bir anda ev, bana tamamen yabancı bir yer gibi gelmeye başladı. Bu yatak, bu odalar, yıllarca paylaştığımız her şey, birer birer silindi gözümün önünde.