Kalça protezi ameliyatımın üzerinden sadece birkaç hafta geçmişti

Bu yaşadığımız sarsıntı, ne kadar yıkıcı olursa olsun Murat’ın karakterini ve aramızdaki sarsılmaz bağı daha da güçlendirdi. Anladık ki; anne sevgisi ve aile sadakati asla pazarlık konusu yapılamaz. Bizi parçalamaya çalışanlar, ancak bağlarımızı daha da sıkılaştırmaya yarar.

O günden sonra Murat, Pelin ile olan tüm bağlarını hukuki olarak hızla kesti. Pelin’in hırsı ve öfkesi, mahkeme salonlarının soğuk duvarları arasında yankılanıp bitti. Murat, bir zamanlar sevdiği kadının gerçek yüzünü gördüğü o kutuyu açtığı andan itibaren arkasına bir kez bile bakmadı.

Şimdilerde, pazar sabahları kapım çaldığında gelenin sadece oğlum olmadığını, aynı zamanda en yakın dostumun olduğunu biliyorum. Artık evimizde o meşhur "gülümsemesi gözlerine ulaşmayan" gergin bakışlar yok. Murat elinde taze simitlerle içeri giriyor, ben ise o çok sevdiği bol köpüklü kahvesini cezveye koyuyorum.

Bir keresinde kahvesinden bir yudum alıp gözlerimin içine bakarak şöyle dedi: “Anne, o sığınma evinin kapısında seni gördüğüm an, sadece seni kurtarmadım. Kendi onurumu ve geleceğimi de kurtardım. Bir insanın kalbinde merhamet yoksa, o insanın hayatında aşk da olamazmış.”

Artık kalça ağrılarım tamamen geçti ama ruhumdaki o iyileşme çok daha derin. Murat’ın hayatını yeniden kurmasını, yüzündeki o gölgelerin dağılmasını izlemek benim için en büyük tedavi oldu. Bizim hikayemiz, sadece bir ihanetin değil, aynı zamanda doğruluğun ve evlat vefasının hikayesi olarak kaldı.

Şimdi soframızda sadece iki kişiyiz ama eksik değiliz; aksine, birbirimize olan sarsılmaz güvenimizle her zamankinden daha kalabalığız. Anladım ki gerçek bir yuva, duvarlarla değil, koşulsuz bir sevgi ve birbirini asla yarı yolda bırakmayan yüreklerle kuruluyormuş.