Eşim yaşasaydı çocuklar bunu yapamazdı bana

O an zaman durdu sanki. Ne huzurevinin duvarları, ne odaya sinmiş yalnızlık, hiçbir şey kalmadı. Sadece kızımın gözyaşıyla ıslanmış avuç içi yanaklarımdaydı.

Ben fısıltıyla bile zor çıkardım o kelimeyi:

– “Zeynep… kızım…”

Titreyen dizlerinin üstüne çöktü, başını dizlerime koydu. Hıçkıra hıçkıra ağladı:
– “Affet anne… Ne yaptık biz sana? Sana bunu nasıl yaparlar? Ben nasıl duymadım, nasıl yanında olamadım…”

Ellerimi yüzüne koydum, saçlarını okşadım. Kelimeler boğazımda düğümlendi. Sadece, “Duran yok kızım… sen geldin ya, tamam…” diyebildim.

—