Eşim yaşasaydı çocuklar bunu yapamazdı bana

Sabaha karşı yine içim daraldı, sessizce ağlamaya başladım. Gözlerimden yaşlar süzülürken kapının hafifçe açıldığını duydum. “Yine o kız geldi herhalde, sus diyecek” diye içimden geçirdim, gözlerimi kapattım, sesimi tuttum. Ama bu defa farklıydı…

Bir el yüzüme dokundu. Soğuk değil, sıcak… titreyen, tanıdık bir el. Ardından yanağıma damlayan bir gözyaşı… İçimde bir şey sarsıldı. Yavaşça açtım gözlerimi.

Karşımda kızım duruyordu.

Gözleri kıpkırmızı, saçları dağılmış, nefesi titrek… Dudakları zorla kıpırdadı:– “Anne… ben geldim.”