Esim vefat etti

Dağılmayacak,” dedim. “Ama beni dışarıda bırakarak düzen olmaz.”

O an beklemediğim bir şey oldu. Sesinde bir kırılma hissettim.

“Beni anlamıyorsun,” dedi. “O ev… benim oğlumun emeğiydi.”

“Ben de onun ailesiydim,” dedim. “Çocuklar da.”

Kapatmadı. Bağırmadı. Sadece nefes aldı.

“Gel konuşalım,” dedi. “Ama çocukları getirme.”Bu teklif bile bana bir işaret verdi: Demek ki o da korkuyordu. Kontrolü kaybetmekten korkuyordu…

Ertesi gün gündüz saatinde, avukatın önerisiyle yanında bir aile büyüğünü de araya koyarak buluştuk. Bir kafede oturduk. Nermin Hanım ilk kez bana “sen” diye değil, adımla hitap etti. Bu bile garip geldi.

“Ben sana düşman değilim,” diye başladı.

“Öyle hissettiriyorsunuz,” dedim.

Gözlerini kaçırdı.