80 yaşına geldim gözlerim pek görmüyor, hanımı geçen sene kaybettim,

Oğlum her gün uğruyor, gelin de artık daha mesafeli ve saygılı. Hayatım yavaş yavaş yoluna girmeye başladı. Yalnızlık kolay değil, ama en azından kendi evimde, kendi kurduğum düzenle yaşamaya devam ediyorum. Ve her akşam, eşimin fotoğrafına bakıp, ona sessizce “Beni yine korudun” diyorum. Hayat böyle işte, bazen insanı en karanlık anlarında bile umutlu bir çıkış yolu buluyor.