80 yaşına geldim gözlerim pek görmüyor, hanımı geçen sene kaybettim,

“Benim bir şeyler yapmam lazım,” dedi kararlılıkla. “Bu şekilde devam edemeyiz. Seni huzurlu ve mutlu görmek istiyorum, evimde değilse bile başka bir yerde.” Sözleri beni düşündürdü. “Evladım, nereye gideyim? Benim yerim sizin yanınız, ama anlıyorum, gençsiniz, kendinize de alan lazım. Belki… belki bana yakın bir ev bulursunuz. Hem siz rahat edersiniz hem de ben kendi başıma kalırım. Yine istediğiniz zaman gelir gidersiniz.” Oğlum bu fikre sıcak bakmış gibi görünüyordu. “Evet,” dedi düşünceli bir şekilde, “belki bu en doğrusu olur. Seni hem gözümün önünde tutarım hem de kendi alanını korursun.” Bu konuşmadan sonra oğlum harekete geçti. Günler içinde beni rahat ettirecek bir ev buldu, küçük ama şirin bir yer. Bahçesinde oturacak bir köşesi, penceresinden gün ışığı gören bir odası vardı. Eski mahallemize de çok uzakta değildi, komşularım bile arada bir uğrayacaklarını söylediler..