telefoncu dükkanı vardı.

Küçük bir şehirde, köşe başında yıllardır hizmet veren bir telefoncu dükkanı vardı. Dükkanın sahibi mahalenin sevdiği birisi Usta, eski usul tamir ustalarından biriydi. Bilgisayar çağının hızla yayıldığı bu dönemde bile, onun dükkânı hiç boş kalmazdı. Çünkü Hüseyin Usta, yalnızca telefonları tamir etmekle kalmaz, aynı zamanda müşterilerinin kalplerine de dokunmayı başarırdı.bir gün dükkan dolup taşmıştı yıne megerse içerde devami için ikinci sayfaya gidiniz

Bir gün, dükkânın kapısı hafifçe aralandı. İçeri yaşlı bir adam girdi. Adamın elinde, eskimiş, tuşları silinmiş bir cep telefonu vardı. Bu telefon, yıllar önce piyasaya sürülen ilk modellerden biriydi; artık kimsenin kullanmadığı, modern cihazlarla kıyaslanamayacak kadar basit bir telefondu.

Yaşlı adam telefonu Hüseyin Usta’nın önüne koydu ve “Bunu tamir edebilir misin?” diye sordu. Hüseyin Usta telefonu eline aldı, inceledi ve nazik bir tebessümle, “Elimden geleni yaparım, amca,” dedi.

Adam, bu telefonun onun için çok özel olduğunu, yıllar önce kaybettiği eşinin ona hediye ettiğini anlattı. Telefon artık çalışmıyordu, ama içindeki eski mesajlar ve fotoğraflar onun için paha biçilemezdi. Bu telefonun, eşinden geriye kalan son anılar olduğunu söyledi.

Hüseyin Usta, yaşlı adamın gözlerindeki hüznü ve derin duyguyu hissetti. Telefonun eskiliğine ve yıpranmışlığına rağmen, onu tamir etmeye karar verdi. Ancak telefonun durumu gerçekten de çok kötüydü; bataryası ölmüş, devre kartı neredeyse yanmıştı.

Günlerce uğraştıktan sonra, Hüseyin Usta nihayet telefonu çalıştırmayı başardı. Telefon açıldığında, ekranda eski, siyah-beyaz bir fotoğraf belirdi; yaşlı adamın gençlik yıllarında eşiyle birlikte çekilmiş bir fotoğrafıydı bu. Hüseyin Usta, bu fotoğrafın ekranda görünmesiyle birlikte içinin ısındığını hissetti.

Yaşlı adam, telefonunu teslim almak için tekrar dükkâna geldiğinde, Hüseyin Usta ona cihazı uzattı. Telefonu eline alan adam, ekrandaki fotoğrafı gördüğünde gözyaşlarını tutamadı. Telefonun içindeki eski mesajlara ve sesli notlara ulaşabilmişti. Eşinin sevgi dolu sesini tekrar duymak, onun için bir zaman makinesi gibiydi.

Adam, Hüseyin Usta’ya derin bir minnetle teşekkür etti. Telefonu tamir edenin sadece bir usta değil, aynı zamanda kalplerin tamircisi olduğunu söyleyerek dükkandan ayrıldı.

Hüseyin Usta, o gün dükkânını kapatırken derin bir nefes aldı. İşinin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladı. Bu küçük dükkânda, sadece cihazları değil, aynı zamanda insanların anılarını, duygularını ve umutlarını da tamir ediyordu.

Ve bu hikaye, Hüseyin Usta’nın içtenliği ve el becerisi sayesinde bir telefonun, sadece bir iletişim aracı olmaktan çıkıp, geçmişle olan bağları yeniden kuran bir köprü haline gelişinin öyküsüydü.

Reklamlar

telefoncu dükkanı vardı.

Bunları da İzleyebilirsiniz