Onu tanıdığımda dünyam değişmişti.

Her gün bana çiçekler, küçük sürprizler yapardı. “Seni sevmelere doyamıyorum,” derdi. Kendimi dünyanın en mutlu kadını gibi hissediyordum. İş için başka şehirlere gitmesi gerekirdi ama çoğu zaman ben de onunla giderdim.






Bu defa İzmir’e gidecekti. İlk kez bana birlikte gelmemi teklif etmedi. Bu bana çok tuhaf geldi. İçim sıkılsa da belli etmedim. Hazırlandığında, tam çıkarken bana “Aşkım, sen de gelmek ister miydin?” dedi. Bu söz beni daha da şüphelendirdi.


“Yok canım, İzmir çok sıcak olur şimdi, keyfim de yok,” dedim.