Kocam her akşam iki saat boyunca kendini banyoya kilitlerdi:

Kurumuş kan. Bir yüzüğe yapışmış bir tutam saç bile vardı.
Mide bulantısıyla kendimi zor tuttum. Gördüklerimi hızla tekrar torbalara koydum, delikte gizledim ve fayansı yerine yerleştirdim.
O akşam aynı yatakta uzandım, nefesini dinleyerek gözümü kapamadan geçirdiğim saatlerin her anında o kanlı hatıralar zihnime dolup taşıyordu. Yatakta yatan adamın bir cani olduğunu anladım.
Sabah sessizce toparlandım, eşyalarımı çantama attım, kapıyı sertçe çarpıp çıktım ve doğrudan polise gittim. Onu bir daha görmedim; ama eminim ki yakalanmıştır.