Havaalanındaki yolcular,

Havaalanındaki yolcular, üniformalı bir adamın yerde yattığını gördüler; köpeği yaklaşan herkese hırlıyordu.
Havaalanlarının kendine özgü bir ritmi vardır: yuvarlanan bavullar, hafif biniş anonsları, kahve makinelerinin tıslaması ve yoldan geçen yolcuların mırıltılarından oluşan bir senfoni. Ancak, Mason Uluslararası Havaalanı'nda bir öğleden sonra bu ritim kesintiye uğradı.
Duraksamaya neden olan gürleyen bir ses veya ünlü bir yüz değildi. Bunun yerine, 14 numaralı kapının yakınındaki sessiz bir köşede, beklenmedik bir sahne tüm bakışları üzerine çekti.
Yirmili yaşlarında genç bir adam, soğuk ve pürüzsüz zeminde kıvrılmış yatıyordu. Özenle ütülenmiş askeri üniforması, uzun bir yolculuğun izlerini taşıyordu: yıpranmış paçalar, belli belirsiz lekeler ve hafif yıpranmış bir yama. Bağcıkları çözülmüş botları yanında duruyor, elleriyle başını geçici bir yastık gibi destekliyordu. Yakınlarda, uzun yolculuklardan yıpranmış, sağlam bir sırt çantası vardı.
Ama izleyicileri asıl büyüleyen şey köpekti. Sakin ama tetikte bir Alman Kurdu, askerin yanında nöbet tutuyordu. Kulakları dikilmiş, gözleri telaşlı kalabalığa dikilmiş, tüm kasları gergindi; saldırganlıktan değil, sarsılmaz sadakatten.
Bir yolcu bavulunu sürükleyerek fazla yaklaştığında, köpek derin, yankılanan bir havlama sesi çıkardı; sürekli, kasıtlı bir uyarı. Yolcu, ellerini sessizce özür dilercesine kaldırarak geri çekildi.
Kalabalığın içinde fısıltılar yayıldı.
— "İyi mi?"
— "Neden burada uyuyor?"
— "Bu bir hizmet köpeği olmalı..."
Havaalanı güvenliği geldi. Alman Kurdu kaskatı kesildi, boğazında alçak bir hırıltı titreşiyordu. Bir görevli diz çöktü; askerin değil, köpeğin önünde:
— "İyisin, koca adam. Tahmin edeyim... sen de görevdesin, ha?"
Köpeğin kuyruğu hafifçe seğirdi, temkinli ama rahatlamıştı. Bu arada asker hiç kıpırdamadı. Memur sakince talimat verdi:
— "Geri çekil, ona biraz alan bırak."
Köpek, gözleri tetikte, kulakları en ufak bir seste seğirerek tekrar yere uzandı ve sessiz görevine devam etti: koruma.
Ve gerçek nihayet ortaya çıktığında -askerin orada yere yığılmasının nedeni ve dört ayaklı arkadaşının neden ayrılmayı reddettiği- tüm havaalanına derin bir saygı sessizliği çöktü.
Bu, silinmeyen bir hikaye. Tanık olanların kalplerine kazınmış olarak kalacak.