Karınca basmaz efendiler” gibi kitaplar (örneğin Şerif Yusuf’un “Karınca Basmaz Efendiler”) bu tip sembolik anlatımlarla insanın iç âleminden, tevazu ve hizmet anlayışından bahseder.
* Karınca ayak sesi dahi duyulmayan bir yaratık olmasına rağmen, onun tavrı, sabrı, toplumsal düzeni tasavvufî öğütlerde metafor olarak kullanılır.
* Bazı tasavvufî metinlerde, küçük bir karıncaya bile dikkat etmek, Allah’ın bütün yaratılışına saygı göstermek gerektiği vurgulanır