Eşimden 2 tane çocuğum var ve 6 senelik evliyiz..
Sabahın ilk ışıklarıyla uyanınca içinde bulunduğum ruh hali karmaşık bir hal aldı. Gece boyunca yaşadıklarım zihnimde yankı yapıyordu. Kayınpederimin yanımda olması ve bana verdiği destek, boşanma sürecinin ilk zor anlarında adeta bir teselli kaynağıydı. Gün boyunca çocuklarla vakit geçirmeyi, düşüncelerimden bir an olsun uzaklaşmayı ummuştum. Ancak akşam yaklaşırken, yalnızlık daha da belirginleşti. Eski hayatımı, eşimi düşündüm ve gözyaşlarım bir türlü dinmek bilmedi. Bir yandan çocuklarım için endişeleniyor, bir yandan da tek başıma nasıl bir yol çizeceğimi bilememekten korkuyordum. Tam o anda telefonum çaldı. Arayan kayınpederimdi. "Nasılsın? Bir şey gerekir mi?" diye sordu. Sesindeki samimiyet, içimi ısıttı. "Çocuklarla ilgilenmen için sana yardımcı olabilirim," dedi. Onun sözlerinde, kaybolan güvenimi ve eksik kalan huzurumu yeniden bulabileceğimi hissettim. Yardım teklifini geri çeviremedim ve kabul ettim. Ertesi gün iş çıkışı yanıma gelmeye karar verdi, zor zamanlarımda yanımda olduğunu bana bir kez daha hissettirdi. Akşam kayınpederim yine bizimleydi. Çocuklarla oyunlar oynayıp onlara eğlenceli anlar yaşatması, bana da büyük bir rahatlama sağladı. İçimde ona duyduğum minnettarlık büyüdü. "Bu süreçte bana verdiğin destek için gerçekten çok teşekkür ederim," dedim. O da, "Zor bir süreç, ama aile her zaman birbirine destek olmalı," diye yanıtladı. Çocukları uyuttuktan sonra mutfakta çay içerken, hayatın bizi nasıl bu noktaya getirdiğini düşündük. O an fark ettim ki, bu destek bana kaybettiğim güveni geri kazandırmakla kalmamış, yeni başlangıçlar için cesaret de vermişti.
Günler, aylar geçtikçe yalnızlığa alışmak hiç kolay olmadı. Evin sessizliği, çocukların yüzlerindeki gülümsemeler, sabahları tek başıma uyanmak... İlk başlarda her geçen gün, eski hayatımdan bir parça eksilmek gibi hissettirdi. Birlikte yaşadığımız anlar, zihnimde sürekli yeniden oynanıyordu. Çocuklarım ise bana güç veren tek şeydi. Onların huzurunu koruyabilmek için güçlü olmak gerektiğini biliyordum, ama bazen tek başıma yaşadığım bu zorluklarla başa çıkmak çok daha fazla çaba gerektiriyordu. Küçük bir şey bile kalbimi kırabiliyor, bir eşyayı kaybettiğimizde ya da çocuklar "Babamız neden gelmiyor?" diye sorduklarında, içimde büyük bir boşluk oluşuyordu. Böyle anlarda gözyaşlarımın önüne geçmek çok zor oluyordu. Ancak onlara güven duygusunu yeniden aşılamak için elimden geleni yapmaya çalışıyordum. Bir süre sonra fark ettim ki, kendime de dikkat etmem gerekiyor. Eşimi kaybettikten sonra, kendi gücümü ve kendimi sevme yetimi unutmuşum. Arkadaşlarımla vakit geçirmeye, yeni hobiler edinmeye başladım. Her gün, küçük de olsa bir adım atarak iyileşmeye çabaladım. Zamanla içimdeki boşluk, yerini bir huzura bırakmaya başladı. Bu yaşadıklarım bana, her kaybın bir kazancı olduğunu öğretti; kendi değerimi ve gücümü yeniden keşfettim.
Bir gün çocuklarla parkta otururken, içimde uzun bir süredir hissetmediğim bir hafiflik vardı. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Hayat devam ediyordu, zorluklarıyla birlikte, ve ben de yeniden umut dolu hissetmeye başlamıştım. Artık yalnızlığa alışmıştım, ama bu yalnızlık acı vermiyordu. Tam tersine, bana kendimi bulmam için bir fırsat yaratmıştı. Her sabah çocuklarıma bakarken içimde bir sevgi seli hissediyor, onlara olan bağlılığım güçleniyordu. Eski hayallerim belki yıkılmıştı, ancak şimdi kendime yeni bir hayal kuruyordum; güçlü bir kadın olmak ve çocuklarımı sevgiyle büyütmek… Belki sevgi dolu bir hayat bir daha benimle olmazdı, ama en azından kendime değer vermeyi daha iyi biliyordum. Geçmişin izlerini yüreğimde taşıyarak, hayatın sunduğu yeni kapılardan geçmeye devam ediyordum.
Reklamlar
08 Aralık 2024
Reklamlar
