Eşimden 2 tane çocuğum var ve 6 senelik evliyiz..

Sabahın ilk ışıklarıyla uyanınca içinde bulunduğum ruh hali karmaşık bir hal aldı. Gece boyunca yaşadıklarım zihnimde yankı yapıyordu. Kayınpederimin yanımda olması ve bana verdiği destek, boşanma sürecinin ilk zor anlarında adeta bir teselli kaynağıydı. Gün boyunca çocuklarla vakit geçirmeyi, düşüncelerimden bir an olsun uzaklaşmayı ummuştum. Ancak akşam yaklaşırken, yalnızlık daha da belirginleşti. Eski hayatımı, eşimi düşündüm ve gözyaşlarım bir türlü dinmek bilmedi. Bir yandan çocuklarım için endişeleniyor, bir yandan da tek başıma nasıl bir yol çizeceğimi bilememekten korkuyordum. Tam o anda telefonum çaldı. Arayan kayınpederimdi. "Nasılsın? Bir şey gerekir mi?" diye sordu. Sesindeki samimiyet, içimi ısıttı. "Çocuklarla ilgilenmen için sana yardımcı olabilirim," dedi. Onun sözlerinde, kaybolan güvenimi ve eksik kalan huzurumu yeniden bulabileceğimi hissettim. Yardım teklifini geri çeviremedim ve kabul ettim. Ertesi gün iş çıkışı yanıma gelmeye karar verdi, zor zamanlarımda yanımda olduğunu bana bir kez daha hissettirdi. Akşam kayınpederim yine bizimleydi. Çocuklarla oyunlar oynayıp onlara eğlenceli anlar yaşatması, bana da büyük bir rahatlama sağladı. İçimde ona duyduğum minnettarlık büyüdü. "Bu süreçte bana verdiğin destek için gerçekten çok teşekkür ederim," dedim. O da, "Zor bir süreç, ama aile her zaman birbirine destek olmalı," diye yanıtladı. Çocukları uyuttuktan sonra mutfakta çay içerken, hayatın bizi nasıl bu noktaya getirdiğini düşündük. O an fark ettim ki, bu destek bana kaybettiğim güveni geri kazandırmakla kalmamış, yeni başlangıçlar için cesaret de vermişti.