Eşim bana sürekli seni seviyorum diyordu,

Bir an için ne yapmam gerektiğini düşündüm. Hemen uyandırıp sorgulamalı mıydım, yoksa sabahı mı beklemeliydim? Binlerce düşünce kafamda dönüp duruyordu, ama bir şekilde gözüm telefona takıldı. Kimden geldi bu mesaj? Adını bilmiyordum, sadece bir kalp emojisiyle kaydedilmişti. O an midemde dev bir yumruk hissettim. Bu düşündüğümden de kötüydü.

Telefonu yerine koyarak yatak odasına gittim. Yanında yatmak bile dayanılmaz hale gelmişti. Sessizce gözyaşlarım dökülmeye başladı, ağlamadım ama nefesim sıkıştı, boğazımda bir düğüm vardı. Oysa o derin bir uykuya dalmıştı, hiçbir şey olmamış gibi. Kalbim kırılmıştı, güvenim yerle bir olmuştu, kafam tamamen karışıktı.

Sabah ne yapacağımı hiç bilmiyordum. Hayatım gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyordu. Çocuklarımı, onları bu hale nasıl sokacağımı düşündüm. Annemi, kardeşimi… Her şeyi kafamdan geçirdim, ama birden içimde bir güç doğdu. Bir şey yapmalıydım. Ama ne?

Sabah olur olmaz eşim kalktı, her şey normalmiş gibi telefonunu aldı ve banyoya gitti. Derin bir nefes aldım, içimden bir karar verdim.