Bir gün sınıfta ki

yaptığım ya da yapabilme ihtimalimin olduğu hatalar karşısında Allah’ın beni yakacağını söyler dururdu.Benim de en büyük hayalim Allah’ı yok etmekti. Çünkü annemin beni korkutmak için söylediği sözlere inanırdım.Allah benim için kocaman bir insandı ve birkaç baba ile Allah yok edilebilir bir varlık olarak canlanırdı gözümde, bu miniğin gözünde canlandığı gibi.O küçücük beynimle hep Allah’ı yok etme senaryoları yazardım.Çünkü Allah ya yakıyor ya günah yazıyor ya elimizi ateşe sokuyor, hatta mezar diye bir yerde ağzımızdan içeri yılan bile sokuyordu.Bizim zamanımızda annelerimizin yaratıcılığı daha müthişmiş. O kadar korkutup korkutup bir de demezler mi Allah’ı seveceksin.Oooollldu canım, bir de sevecekmişim! İnsan korktuğu şeyi sevemiyor maalesef.Komşumuzun bahçesinden kayısı aldım diye annem “Bir daha yaparsan Allah senin ellerini taş yapar, bir daha oynatamazsın!” demişti.Günlerce her sabah korku ile kalktım ellerim gerçekten taş oldu mu diye.Bu yavru da öyle benim gibi dipsiz kuyulara düşmüş. Kafasında kim bilir neler kurdu?Çocuğu bir şekilde teselli ettim ve sakinleştirdim.Ona Allah’ın bizi çok sevdiğini asla bize zarar verecek şeyler yapmayacağını açıkladım.Küçük yavruya, annesinin belki bunu bilmediğini ve a

Allah’ın kimseyi yakmadığını anlatacağımı söyledim.Annesini de aynı gün çağırıp gerekli konuşmayı yaptım ve bir daha Allah ile ilgili çocuğun gözünde canavar senaryoları anlatmayacağının ve çocuğu korkutmayacağının sözünü de aldım.Allah sevgisi böyle kazandırılmaz ve çocuk da böyle terbiye edilemez. Allah yakmaz.Yaksaydı önce sizi yakardı, kendisini canavar ilan edip bizi böyle korkuttuğunuz için.Doğru yanlış böyle öğretilmez.Bilmeden ettiğiniz bu laflar çocuklarda gerçek gibi algılanıp yaşamlarında çok büyük korkuya sebep olduğunu ve ruhlarında ne kadar büyük yaralar açtığını biliyor musunuz?Önce canavar gibi anlatıp sonra da sevmesini istiyorsunuz.İnsan katilini sever mi?Sevmez. Dilek CESUR