Ben, Zehra.

Hayatta en acı şey ne biliyor musunuz? Fakirlik değil, yalnızlık. İnsan bir tas çorbayı tek başına içerken boğazına düğümlenen o lokma, işte en büyük acı odur.

Ama olsun. Ben hâlâ buradayım. Hâlâ kendi ayaklarımın üstünde duruyorum. Ve hâlâ bir sabah daha görebildiğim için şükrediyorum. Çünkü yoksulluk insanın cebindekini alır ama içindeki umudu söküp atamaz.