Torunumun doğum gününde oğlum

Bunu halka açık söyleyip söylememek konusunda uzun süre düşündüm,” dedim. “Ama bugün sadece beni görmezden gelmekle kalmayıp, beni aşağılamaya karar verdiğiniz için, anladım ki başka bir an olmayacak.”

Çantamdan bir dosya çıkardım.

“Yıllardır, sizin kendinizin sandığınız daireyi, kır evini ve parayı kullanıyorsunuz,” diye devam ettim. “Ama hepsi bana ait. Ve her zaman öyleydi. Sadece sessiz kaldım.”

Salon tamamen sessizleşti.

“Bugün resmi olarak ilan ediyorum: oğlumun mirası iptal edildi. Tüm belgeler imzalandı. Vasiyet değiştirildi. Bugünden itibaren, ne mülkümle ne de benimle bağlantınız yok.”

Oğlum soldu.

“Sen… ne diyorsun?” diye kekeledi.

Ona sakin baktım.

“Ben bir utanç değilim. Ben senin desteğindim. Ve bugün beni annem olarak görmediğini gösterdin. Bu yüzden ben de seni varisim olarak görmüyorum.”

Oğlumun yüzü kireç gibi olmuştu, elleri titreyerek masaya yaslandı. Salonun sessizliği öyle yoğundu ki, uzaktaki garsonların bile ayak sesleri duyuluyordu. Gelinim, şaşkınlıktan ağzı açık kalmış, bana bakıyordu – bu sefer gülümsemesi yoktu, sadece korku ve pişmanlık karışımı bir ifade.

"Ama anne..." diye kekeledi oğlum, sesi titrek ve zayıf. "Bu... bu imkansız. Sen... sen her şeyi bize bırakmıştın. Yıllardır öyle yaşadık!"

Sakinliğimi korudum, gözlerimi ondan ayırmadan. "Evet, bırakmıştım. Ama koşullar değişti. Yıllarca sessiz kaldım, çünkü seni seviyordum. Destek oldum, fedakarlık yaptım. Ama bugün, torunumun doğum gününde, beni bir mendille aşağıladın. Ailenin önünde utandırdın. Artık yeter."

Konuklar arasında fısıltılar başladı. Bazıları şok içinde başlarını sallıyordu, diğerleri gelinimin akrabalarına dönüp kaşlarını çatıyordu. Birkaç kişi telefonlarını çıkarıp fotoğraf çekmeye çalıştı, ama garsonlar müdahale etti. Torunum, pastanın önündeki küçük sandalyede oturmuş, olan biteni anlamadan mumlara bakıyordu – masumiyeti yüreğimi sızlattı.

Gelinim ayağa kalktı, sesi yüksek ve panikli: "Bu saçmalık! Sen yaşlısın, belki aklından bir şeyler geçmiş... Avukatımız var, bunu mahkemede çözeriz!"

Gülümsedim, ama soğuk bir gülümsemeydi. "Avukatınız mı? Benim avukatım zaten her şeyi hazırladı. Belgeler burada, resmi ve imzalı. Daire, kır evi, banka hesapları – hepsi artık hayır kurumuna gidecek. Torunumun geleceği için bir fon kurdum, ama siz... siz hiçbir şey almayacaksınız."

Oğlum öne atıldı, zarfı ve mendili yere fırlatarak. "Anne, lütfen! Özür dilerim, hata ettim. Stresliydim, kutlama yüzünden... Lütfen, bunu yapma!"

Ama çok geçti. Gözyaşlarımı silip torunuma döndüm. "Mutlu yıllar, küçük adam," dedim yumuşakça, ona sarılarak. "Büyüdüğünde, aileni sevmenin ne demek olduğunu öğren. Aşağılamanın değil."

Restorandan ayrılırken, arkamda kaos vardı – tartışmalar, ağlamalar, suçlamalar. Ama ben hafifledim. Yılların yükünden kurtulmuştum. Eve döndüğümde, pencereden yıldızlara baktım ve düşündüm: Bazen, en büyük hediye, kendine saygı duymaktır.

Günler sonra, oğlum kapıma dayandı, özür dileyerek. Ama kapıyı açmadım. Yeni bir hayat başlıyordu – benim için.