Parası Olmayan Yaşlı Bir Adama Bedava Yemek Verdim

“İnsanları doyururuz. Cüzdanlarını değil.”

Bazı akşamlar Elif’in odasına girip yatağın kenarına oturuyorum hâlâ. Acı geçmedi. Geçmeyecek. Ama artık onunla yaşamayı öğreniyorum.

Kocamdan hâlâ haber yok. Belki hiç olmayacak. Ama artık her gidiş bir eksilme gibi hissettirmiyor.

Bir şeyler kaybettim, evet.
Ama bir şeyleri de korudum.

Lokantayı satmadım.

Çünkü anladım ki bazı yerler para için değil, hatırlamak için vardır.
Bazı insanlar bir öğünle değil, görülmekle doyar.

Ve bazen, hayatta kalmak için gereken tek şey…
bir tabağı daha koymak,
bir sandalyeyi geri çekmek
ve kapıyı kapatmamak.

Ben kapıyı kapatmadım.

Ve bu, hayatımda aldığım en doğru karardı.