Tek başına koltuğa uzanmıştı, elinde kitap vardı. Yanında telefon duruyordu, sessize almıştı. O an neye uğradığımı şaşırdım. Birden kapı açıldı, karşımdaydı. Gözleri şaşkınlıkla bana bakıyordu. — Sen… burada ne yapıyorsun? dedi. Titreyerek sordum: — Beni neden çağırmadın? Neden gizledin? Bir an sustu, derin bir nefes aldı. — Aşkım, senden gizlediğim hiçbir şey yok. Bazen yalnız kalmaya ihtiyacım oluyor. Sadece sessizce düşünmek, kafamı dinlemek için… Ama biliyorum, söylesem inanmazdın. Çünkü birbirimizi fazla kıskanıyoruz. Sözleri içime işledi.