Onu Köyden Bir Kızla Evlendirmeye Karar Verdi.

— Sorun da bu zaten. Hep ben hallettim. Ama artık olmayacak.
Oğul ilk kez telefonu bıraktı.
— Ne demek bu?
— Ya hayatını düzene sokarsın ya da bugüne kadar sana verdiğim her şeyi geri alırım.
Genç adam alaycı bir kahkaha attı.
— Beni mirastan mı atacaksın yani?
— Gerekirse evet, dedi baba hiç tereddüt etmeden.
— Üstelik bir şartım var.
Odanın havası değişmişti.
— Köyden, sıradan bir kızla evleneceksin.
— Parası yok, çevresi yok, lüks hayatla ilgisi yok.
— Kabul etmezsen, bu evden de bu hayattan da çıkıp gidersin.
Oğlunun yüzündeki gülümseme yavaşça silindi.
— Şaka yapıyorsun…
— Hayır, dedi baba net bir şekilde.
— Ve bunun geçici olduğunu da sanma.
Bir hafta sonra her şey bitti.
Kredi kartları iptal edildi.
Araba geri alındı.
Telefon, saatler, pahalı kıyafetler… hepsi gitti.
Genç adam, ilk kez cebinde parasız kaldı.
Birkaç gün sonra, babası onu arabaya bindirdi ve saatler süren bir yolculuktan sonra küçük bir köye getirdi. Ne lüks vardı ne de tanıdık yüzler. Sessizlik ve toprak kokusu her yeri sarmıştı.
Orada, sade bir sütçü kızla tanıştırıldı.
Adı Elif’ti.
Makyajsızdı.
Gösterişsizdi.
Üzerinde basit bir elbise vardı.
Elif gözlerini yere indirerek konuştu, sesi sakindi.
Genç adam ise içinden öfkeyle bağırıyordu. Ona göre bu bir aşağılamaydı.
Baba, dönüş yolunda emindi:
“En fazla birkaç gün dayanır.”
“Kaçar gelir, diz çöker.”
Ama oğul kaçmadı.
İlk günler zordu.
Sabah erken kalkmak, ahıra gitmek, süt taşımak…
Ellerindeki nasırlar canını yakıyor, köy hayatı onu adeta eziyordu.
Elif ise hiç şikâyet etmiyordu.
Sessizce işini yapıyor, sabah erkenden kalkıyor, akşam yorgun düşüyordu. Ne bir sitem ne de bir serzeniş…
Genç adam ilk haftalarda bu duruma sadece katlandı. Ama zaman geçtikçe, Elif’in sabrına, çalışkanlığına ve dürüstlüğüne farkında olmadan saygı duymaya başladı.
Bir gün yağmur altında birlikte süt taşırken Elif’in ayağı kaydı. Genç adam refleksle kolundan tuttu. Elif başını kaldırıp teşekkür ettiğinde, ilk kez göz göze geldiler. O an, içinde tuhaf bir his oluştu