Sözleri içimde bir hançer gibi dönüp durdu. “Bunu hak edecek ne yaptım Leyla? Ne eksikti bizde?”
Gözleri yere indi, sessizce ağlamaya başladı. “Hiçbir şey eksik değildi belki… Ama ben kayboldum. Sen çalışırken yalnız kaldım, kızımızla ilgilenmekten başka hiçbir şeyim kalmadı. Kendimi kaybettim.”
Bu sözler öfke duygusunu daha da körükledi. “Ben her gün çalışıp didinirken, seni ve kızımızı mutlu edebilmek için uğraşırken, sen… sen başka bir adamla mı mutluluğu aradın?”