devamı için görsellere tıklayınız
Bir akrabamız var fen lisesi müdürü
Bir akrabamız var fen lisesi müdürü karısı da anaokulu öğretmeni. Oğulları bu sene liseye giriş sınavına girdi. Sınava girmeden önce bir yıl boyunca hem özel öğretmen tuttular çocuk için, hem kendileri gece gündüz ders çalıştırdılar ona. Bütün misafirlikleri ertelediler, bütün gezileri iptal ettiler. Kimse evlerine gidemez oldu çocuk ders çalışıyor diye. O kutsal gün geldi çattı..... DEVAMINI OKU >>>>>
Bir akrabamız var fen lisesi müdürü karısı da anaokulu öğretmeni. Oğulları bu sene liseye giriş sınavına girdi. Sınava girmeden önce bir yıl boyunca hem özel öğretmen tuttular çocuk için, hem kendileri gece gündüz ders çalıştırdılar ona. Bütün misafirlikleri ertelediler, bütün gezileri iptal ettiler. Kimse evlerine gidemez oldu çocuk ders çalışıyor diye. O kutsal gün geldi çattı girdi sınava, sınava girmeden Yasin’ler tefriciyeler havada uçuştu.Çocuk sanki sınava değil, rus ruletine hazırlanıyor öyle hayat memat meselesi haline geldi mevzu.Sınav sonuçlarının açıklanacağı gün ben bile dert ettim artık.Bir heyecan tüm sülale bekliyoruz “Acaba ne olacak?” diye.O kadar emeğe rağmen çocuk ilk elli bine bile giremedi.Şimdi evine en yakın liseye gidiyor.Ailelerin bu proje çocuk yetiştirme telaşı bana hep anlamsız gelmiştir.Birinin bir konuda istidadı yoksa onu zorlamanın illaki kendi dediğinin olması için kapasitesinin üstünde ona yük yüklemenin ve bu ısrarın sebebini anlayamıyorum.
Sınavı kazanamamış olması öyle gündem oldu ki herkes bunu konuştu.Çocuğu tembellik ve nankörlük ile suçladı çoğu kişi. Yine böyle bir akraba meclisinde çok üstüne gittiler ben de dayanamayıp “Peki sen ne yapmak istiyorsun?” dedim. “Darbukacı olmak istiyorum” dedi. Herkes kahkahayı bastı orada öyle ya doktor mühendis olmak varken darbukacı olmayı istemek olacak iş mi?
Çok şaşırdım ister istemez, “Çalabiliyor musun peki?” dedim, gitti getirdi.Hiç abartmıyorum darbuka dile geldi elinde, öyle güzel çaldı ki hepimiz şok olduk… Şimdi bu çocuk çok iyi bir darbukacı olsa ne olur yani? Aileler çocuklarını artık materyalist felsefe ile yetiştiriyor.Cebine giren para kadar adamsın, bindiğin araba kadar itibarın var, oturduğun semt kadar gözdesin günümüzde.Herkes çocuğunun doktor, fizikçi, profesör olmasını istiyor.Sanki asıl amacımız bu dünyada çok mükemmel paralar kazanmakmış da yanında ahlaklı biri olmayı “Hani olsa süper olur ama olmasa da aman canım olduğu kadarmış” gibi davranıyoruz.Dünyaya en çok zararı ahlaksız bilim adamlarının, çok prestijli mesleklerin verdiğini unutuyoruz bazen. O.rgan ma.fyası diye bir sektör hala ayaktaysa bugün a-hlaksız doktorlar yüzünden.
Uyuşturucu sektörü gümbür gümbür işini yapıyorsa bunun en büyük sebebi ahlaksız kimyagerlerin varlığı.Masum İnsanları bombalayan ben değilim ki savaş pilotları.Halkları birbirine kırdıran, kollektif hareket edecekleri ortamı hazırlayan ahlaksız sosyologlar.Daha bir sürü örnek verilir…Ailelerin şu itirafı kendilerine yapması gerekiyor.
Ben Araf Suresi 199. ayette dendiği gibi “Sen af yolunu tut, iyiliği emret, cahillerden yüz çevir.” emrine uyan dünya ve ahiret dengesi tam oturmuş bir evlat mı istiyorum, yoksa mükemmel bir mesleği olan, çok güzel evlerde oturan ama yaşlanınca beni huzur evinde ziyarete gelen bir çocuk mu?
İsmail bey eşinin ö-lü-mü-nden sekiz yıl sonra e-vl-enmeye karar vermiş, fakat her denemesinde çocuklarının son derece katı tavırlarıyla karşılaşmıştı…Tüm işlere yetişemiyor, evlerinde çocuklarıyla ilgilenecek ve ona hayat arkadaşı olacak biri olsum istiyordu. Görücü usulüyle kızkardeşi Necla’nın tanıştırdığı bir b-a-yanla ise öyle iyi anlaşmıştıki. Bu defa herşeyin iyi olacağına inanıyordu. Büyük oğlu Kemal’in bu durumu olumlu karşılayacağına düşünüyordu. Fakat hasta kızı Cemile ne derse desin kabul etmezdi. Ve Sema hanım’ı bir akşam çocuklarıyla tanıştırmak için yemeğe davet etmişti.Cemile ise kadının yüzüne bakmadığı gibi, daha ilk dakikadan,Annemin yerine başka birini koymamızımı istiyorsun? Ö-l-ür-ümde kabul etmem böyle birşeyi-” demiş ve tekerlekli sandelyesini odasına sürmüş, yemek masasına gelmemişti bile.Sema hanım ise daha ilk dakikadan sevmişti yeni ailesini. Yüzlerindeki masumiyeti, annelerine olan bağlılıkları öyle hoşuna gitmiştiki.Oda ilk evliliğinde çok acılar çekmiş,eşinden çok şiddet görünce boşanmak zorunda kalmıştı.
Ve sıcak bir yuvanın özlemini çekmişti hep…İsmail bey kızı Cemile’nin hep kalp sancıları olduğunu ve defalarca doktora götürselerde bir çare bulamadıklarını anlattığında, Sema hanım daha bir üzülmüştü.Ve Cemile her nekadar ayak diretsede bir ay sonra nikahları kıyılmış ve İsmail bey ile Sema hanım evlenmişlerdi…
İsmail beyin kızkardeşi Necla hanım nikahtan sonra görümcesini bir kenara çekip işinin çok zor olduğunu, Cemile’nin asla Sema hanım’ı evde üvey anne olarakta olsa kabul etmeyeceğini söylemişti. Sema hanım ise öyle kendinden emindiki…Çocuklara neler yapacağını daha o dakika planlamıştı.Evliliklerinin ilk ayı çok zor geçti.Çocukların düşmanca bakışları üzerinden hiç eksik olmasada, Sema hanım ne alındı nede kırıldı onlara.Bu hayatta hep çocukları olsun istemişti.İki yetimi kendi çocukları bilip, öylede sevmişti.Daha gördüğü ilk dakikadan hemde…
İkinci ay ise, İsmail bey’in şehir dışında bir haftalık bir işi çıkmıştı. Ve meburen gitmesi gerekti.Sema hanım aradığı fırsatı bulmuştu işte.Aklında kurguladığı herşeyi şimdi rahatça yapabilirdi…Ve İsmail bey içi rahat olmasada çocukları ve yeni eşini bırakıp yola çıkmıştı… Ve aradan tam bir hafta geçip eve geldiğinde, evi cıvıl cıvıl çocuklarının sesleriyle bulmuştu.Eşi Sema hanımla birer arkadaş olmuştu bu kısa zamanda sanki çocuklar.
Tüm bunların nasıl olduğunu sormak için bir fırsat kollasada, yemek hazır olduğu için Sema hanım eşini kolundan çekiştirip yemek masasına oturmasını rica etmişti… En baştaki sandalyeye oturacağı sırada ise Sema hanım heyecanla oranın dolu olduğunu söylediğinde okadar şaşırmıştı ki İsmail bey.Herkes diğer sandalyelere oturunca baştaki sandalye boş kalmıştı.Oradada bir tabak, çatal ve kaşık olduğunu görünce fazlaca merak etmişti bu defa.-“Misafirimiz mi var? Kim için o tabak? -” deyince, Cemile cevap vermişti gülümseyerek… –
“Annem için babacığım. Sema abla, onun yerini almayacağını,tam aksine onun hatırasını bu evde yaşatacağını söyledi bize.Annemin bardağını, havlusunu,terliklerini bile ayırdı… Biz Sema ablayı çok sevdik…Biliyormusun babacığım hep ağrılarım olur derdimya hani.Hiçbir ilaç iyi gelmezdi hani.Sen annemin yerine başka birini koyacağın için yüreğim acırdı benim… Şimdi hiçbiryanım acımıyor.Sema abla öyle iyi geldiki yüreğime.-”
Yazar Suat Özge
Reklamlar
03 Nisan 2022
Reklamlar
