ANNESİZLİĞE AĞLIYORUM BEN
Kağıdı verip oyuncakları topladım. 2 gün sonra babam geldi ve kötü haberi verdi. Annem kokusuna, sesine doyamadığım annem ben daha 14 yaşında iken vefat etmişti. Hadi beni bırak kardeşim ne olacaktı? Daha çok küçüktü o.Annemin cenazesini kaldırdık. Ve ölümünün üzerinden 2 hafta geçti. Ben alışmamıştım daha. Aklıma hep annem geliyordu. Babamla yalnız kalıyorduk. Babaannem memlekete dönmüştü. Babam her gece ağlıyordu. Kardeşim ise annemi hiç sormamıştı daha. Ben de annesizliğin zorluğunu yaşarken bir de kardeşime annelik etmeye başlamıştım. Hem de anneme en çok ihtiyacım olan zamanda. Anlarsınız ya, kızlar her şeyini babasına anlatamaz ki. Mutlaka bir anne lazım.
Bir gün yatacakken kardeşimin yatakta ağlayarak bir şeyler yaptığını gördüm. Yanına gittim. “Noldu korktun mu yoksa? ” dedim. “Yok. ” dedi. “İstiyorsan geç benim yatağıma benimle yat bu gece. ” dedim. İtiraz etmeden benim yatağıma geçti. Ben de onun yatağını düzelteyim diye düşündüm ve örtüyü çektim. O sırada bir kağıt gördüm. Gözyaşıyla ıslanmış. Açtım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Kağıtta yedi içi boyalı yuvarlak ve yanında da on dört çizgi vardı. Her çizginin altında bir kadın resmi vardı. Kötü çizilmiş bir kadın.
Hiç bir şeyden haberi yok sandığımız kardeşim annemin gelmesi için gün sayıyormuş meğer. Ben işte o zaman ağladım. Kardeşim gelip de minik elleriyle gözyaşlarımı silince daha çok ağladım. 20 yaşındayım kardeşim 12 yaşında hala ağlıyorum. Annesizliğe ağlıyorum.
Reklamlar
13 Haziran 2024
Reklamlar
